16 augustus is een bijzondere dag voor mij. Een dag waar ik altijd met een zingend hart naar terugkijk. Een dag waar ik zo, zó lang naar heb verlangd en nu alweer drie jaar geleden is.
De dag dat alles anders werd. De dag waarop één A4tje mijn hele toekomst veranderde.
Maanden daarvoor had ik het besluit al genomen. Ik ging ervoor. Ik wist niet precies wanneer. Ik wist al helemaal niet hoe, maar ik wist dat het ging gebeuren. Ik zou er in ieder geval álles aan doen om het waar te maken.
En op 16 augustus 2018, was het dan eindelijk zover. De dag dat ik mijn ontslagbrief indiende.
Over de eerste drempel
En hoewel ik heel lang had uitgekeken naar dit moment, ik had het al honderden keren voor me gezien en beleefd, voelde ik ook veel onrust. Het gaat écht gebeuren. Dit is pas echt uit je comfortzone. Want wat er ná dit moment gaat gebeuren weet je niet precies.
Ik was óver de drempel. De oude wereld achter me. No way back. Maar ik was ook nog niet in de nieuwe wereld. Ik kon niet precies zien wat er voor me lag. Ik had wel een idee van wat er zou gaan gebeuren, maar zeker weten wat ik tegen zou gaan komen deed ik niet.
Alsof ik in een soort sluis zat.
De sluisdeuren achter me, naar de gewone wereld zijn dicht. Ik kan niet meer terug. De sluisdeuren voor me, naar de nieuwe wereld, zijn ook dicht. Ik kan nog niet vooruit. Ik kan niet zien wat er gebeuren zal. En dat was maar goed ook!
One step at a time
Als ik gewéten had welke obstakels ik allemaal tegen zou komen, was ik wellicht nooit aan de reis begonnen. Maar hoe pittig de reis ook was, hoe gefrustreerd of teleurgesteld ik me ook voelde. Opgeven was GEEN OPTIE. Ik KON gewoonweg niet meer terug naar de oude wereld. Het was geen optie. Dus ging ik door. De ene voet voor de ander. One step at a time.
Want dat is de enige manier om van A naar B te komen. In de juiste richting blijven bewegen. En die richting, die is zó belangrijk. Want voor dat je het weet ben je weer onderweg naar een bestemming waar je helemaal niet wilt zijn. Heb je ongemerkt een verkeerde afslag genomen en ga je juist weer verder weg van je gewenste bestemming.
Dat is wat mij al die tijd in beweging heeft gehouden. Een héél helder beeld van de gewenste uitkomst. En het grappige is. Die veranderd constant. Het moment dat je voelt ‘NU heb ik mijn bestemming bereikt’ komt nooit. Want gaandeweg stuur je steeds bij. Kan je weer verder kijken en worden ongemerkt nieuwe verlangens gelanceerd en de route aangepast.
‘Bestemming bereikt’
Maar als ik nu terugkijk, heb ik al tientallen gewenste bestemmingen bereikt. En ben ik nu zo veel verder dan ik ooit had GEHOOPT te kunnen komen. Dan ben ik zó blij en dankbaar dat ik géén idee had welke obstakels ik tegen zou gaan komen en wél aan de reis ben begonnen.
En al die leeuwen en beren die ik van tevoren dacht tegen te gaan komen. De leeuwen en beren die mij er jarenlang van hebben weerhouden om de reis te gaan maken. Díe ben ik nooit tegengekomen…
Want iedere vorm van groei en ontwikkeling is de pijn en het ongemak waard.
Het is namelijk DE BEDOELING!
Moraal van dit verhaal? Doe wat er aan je trekt. Ga je dromen of verlangens achterna. Hoeveel leeuwen en beren er ook lijken te zijn. Het is het waard! En je beloning zal groter zijn dan je nu durft te dromen. Beloofd!
Ps. Wil je niets liever dan je verlangen naar een betekenisvolle business achternagaan, maar ben je bang het niet waar te kunnen maken en daardoor in de financiële shit te komen? Meld je dan gratis aan voor de online workshop ‘bouw je business van binnenuit’ op donderdag 26 augustus