Toen ik afstudeerde als Event Manager zaten we midden in een economische crisis. Ik solliciteerde als een malle, voerde vele gesprekken, ben zelfs twee keer aangenomen bij toffe evenementenbureau’s, maar bij beide kreeg ik twee dagen voordat ik mijn contract zou tekenen te horen dat het tóch niet doorging. Na zeven maanden solliciteren was ik er klaar mee en bereid om alles aan te pakken wat ik zou kunnen krijgen. Zo belande ik als beleidsmedewerker Milieu bij een kleine gemeente. Ik had in ieder geval iets en van daaruit zou ik wel verder kijken naar iets wat ik écht leuk vind.
Ja…. Alleen dat duurde bijna TIEN jaar.
De eerste paar jaar waren prima. Het was een kleine, gemoedelijke gemeente met korte lijnen. Een prettige werkomgeving en fijne collega’s. Vanuit die veilige haven kon ik mijn gezin stichten. Daarnaast had ik verschillende ondernemingen waarin ik mijn creatieve en expressieve ei kwijt kon. Maar toen….
Toen kwam er een fusie met een grotere gemeente. Een gemeente waarvan ik had geroepen (na bij een soortgelijke gemeente stage te hebben gelopen) dat ik nóóit meer bij een gemeente zou gaan werken. Hoogzwanger zwaaide ik af bij de oude gemeente, om na mijn verlof aan de slag te gaan bij de nieuwe gemeente. Maar ik wilde niet…
Ik voelde zo veel weerstand. Ik wilde niet meer spelen voor ambtenaar. Zeker niet in een gemeente waarbij ik me helemaal niet meer gezien en gehoord voelde. Ik wilde een verschil maken. Ik hunkerde naar het vrije en creatieve leven. Maar ik zag gewoon niet hoe. Ik voelde me zo gevangen in het systeem. Ik was gewend aan een goed salaris en ik hoefde er relatief weinig voor te doen. Maar ik werd er gewoon niet gelukkig van. Sterker nog. Ik werd er doodongelukkig van! Maar ik kon simpelweg niet zien hoe ik óóit genoeg geld zou kunnen verdienen met wat ik wél wilde doen.
Ik kreeg steeds meer signalen van het universum dat het tijd was om van koers te veranderen. Maar ik luisterde niet… Ik bleef me focussen op wat ik níet meer wilde, omdat ik gewoon niet zag hoe het anders kon. Dat resulteerde in lichamelijke klachten. Eerst een mega heftige psoriasis aanval over mijn hele lijf en met name mijn gezicht. Het was verschrikkelijk. Ik voelde me dus al enorm gevangen in mijn leven en nu ook nog eens in mijn lichaam. Maanden heb ik me niet buitenshuis durven te vertonen. Ik voelde me zo verschrikkelijk rot en eenzaam. Zo gevangen. Ik vermeed iedere spiegel. Ik durfde mezelf letterlijk niet eens aan te kijken. Het was echt de hel!
De aller zwaarste periode uit mijn leven. Toen de psoriasis onder controle was kreeg ik acute bronchitis. Ik kon geen drie woorden uitspreken zonder over mijn nek te gaan van het hoesten. Weer zat ik maanden geïsoleerd in mijn eigen interne gevangenis. Ik kon me letterlijk niet tot uitdrukking brengen. En dat deed zo’n pijn. Fysiek en mentaal.
Ik wilde NIETS LIEVER dan mezelf bevrijden uit deze interne gevangenis en een vrij, rijk, gelukkig en betekenisvol leven voor mezelf creëren. Maar ik wist gewoon niet HOE.
In deze periode ging ik me wat meer verdiepen in persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Toen kwam er een moment dat álles voor mij veranderde. Eén vraag, die ervoor gezorgd heeft dat ik nu het leven leef wat ik zo lang, zo graag wílde leven.
‘Maar Anouk, wat als je niet doet? Wat als je níets veranderd aan deze situatie, hóe voel je je dan over een jaar? Twee jaar? Of vijf jaar? Jij bent de énige die hier iets aan kunt veranderen’
HELL NO! NO WAY! Gaat NIET gebeuren. Ik ga niet nog Jaren hierin blijven hangen. Ik weet niet HOE, ik weet niet WANNEER, maar ik stap hieruit. Ik ga een ANDER leven voor mezelf creëren. Dit is mijn laatste jaar bij deze gemeente en vanaf volgend jaar ga ik Fulltime ondernemen. Punt.
Daar was het dan. Het besluit. Het besluit dat nodig was om mijn leven ook daadwerkelijk te veranderen. Niet straks dan, of wat als. NU.
Binnen drie maanden kwamen de onverwachte mogelijkheden al op mijn pad, waardoor ik vanuit een veilige financiële situatie mijn baan in loondienst op kon zeggen. Een zo lang gekoesterde wens. Een droom die uitkwam. Hier had ik zó lang naar uitgekeken.
Zeven maanden later zwaaide ik daadwerkelijk af bij de gemeente en ging fulltime ondernemen. Helaas waren er de nodige obstakels te overwinnen met het bedrijf waar ik toen aan werkte. Obstakels waarvan ik nu weet dat ze NOODZAKELIJK waren voor het leren van de lessen op mijn levenspad en het vervullen van mijn initiële levensdoel, maar daarover later meer.
Nu, vier jaar na die diep donkere periode in mijn leven durf ik volmondig te zeggen; I DID IT!
Ik heb het leven gecreëerd waar ik zó naar verlangde. Een leven vol vrijheid, rijkdom, plezier en voldoening. Ik werk met de állerleukste klanten die fantastische resultaten behalen. Ik verdien meer geld dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik heb nooit meer behoefte aan vakantie omdat ik iedere dag doe wat ik het allerliefste doe. Ik breng mijn vrije middagen met mijn meiden door bij onze paardjes. En het ziet er naar uit dat we binnenkort onze grote droom; een vrijstaand boerderijtje óók gaan waarmaken.
Ik ben zo intens dankbaar voor die éne vraag die mijn leven letterlijk heeft veranderd.
Ik ben getransformeerd van slachtoffer van het leven, naar kapitein op mijn eigen schip. Ik creëer mijn éigen leven. Net als jij.
Durf jij ook zelf de touwtjes in handen te nemen?